Magia teatru to w dużej mierze scenografia - jej budowa, zmiany i ruch, który czasami przypomina skomplikowaną choreografię. Ale jak to wszystko działa? Skąd na scenie pojawia się scenografia, w jaki sposób znika, kto wprawia ją w ruch, co się dzieje za opuszczoną kurtyną podczas antraktu? Zajrzymy w niedostępne na co dzień zakamarki sceny. Pobawimy się w konstruktorów i montażystów. Poznamy mnóstwo trudnych (a czasem zabawnych) słów. Wspólnie wprawimy w ruch wielką teatralną maszynerię.

Jerzy Szydłowski:
Jest montażystą sceny, czyli montuje scenografię do spektakli Wrocławskiego Teatru Lalek, ale też uruchamia ją w czasie przedstawień. Jeśli z elementami scenografii w spektaklach coś się dzieje: dekoracje wjeżdżają, wyjeżdżają, sztankiety podnoszą się, opuszczają, coś znika lub się pojawia, kurtyna się rozsuwa – zwykle stoją za tym właśnie montażyści sceny. Kiedy nie pracuje, gra na gitarze elektrycznej. Ostatnio dużo muzykuje ze swoim synem Jankiem, który gra na akordeonie, pianinie i śpiewa, zaczęli też razem nagrywać piosenki. Poza tym prowadzi na Facebooku fanpage „Barejanci”, bo jest fanem filmów Stanisława Barei. Lubi gry komputerowe, zwłaszcza „Cyberpunka 2077” i „Wiedźmina”, zajmuje się też grafiką komputerową i montowaniem filmów.

Marta Kurowska:
Zajmuje się dostępnością – dba o to, by Wrocławski Teatr Lalek był miejscem otwartym i przyjaznym dla wszystkich widzów. Wspólnie z twórcami przedstawień i prowadzącymi warsztaty pracuje nad tym, by osoby o szczególnych potrzebach (np. z różnymi niepełnosprawnościami) mogły uczestniczyć w teatralnych wydarzeniach na równi z innymi odbiorcami. Sama również wymyśla i prowadzi twórcze spotkania dla niemowląt, dzieci i młodzieży.
Teatr to nie tylko jej praca, ale również pasja, dlatego po godzinach ogląda przedstawienia, a czasami o nich pisze. Poza tym odpoczywa, pichcąc kwiatowe łakocie (szczególnie lubi syrop z kwiatów czarnego bzu ze starego przepisu babci i smakołyki z płatków fiołków lub róży), odnawiając stare meble lub wynajdując miejsce na kolejną roślinę doniczkową. Każde wolne popołudnie wykorzystuje, by wyjechać za miasto i pogapić się w chmury lub bezkresną zieleń łąk.