Tytułowy bohater spektaklu „Tata” to widziany oczyma dziecka „ojciec idealny”. Gigantyczny, wszechwiedzący, niezłomny, i – przede wszystkim – niekonwencjonalny. Taki, który zna rozwiązanie każdego problemu, a jednocześnie nie wstydzi się okazywania emocji. Taki, który potrafi przeciwstawić się lekarzom, trenerowi pływania, ale też rozzłościć się czy nawet rozpłakać. To jednocześnie obraz tęsknoty za Tatą, który kurczy się, łamie, a czasem nawet... znika.

Punktem wyjścia przedstawienia są poetyckie opowiadania Toona Tellegena, ale też osobiste wspomnienia realizatorów spektaklu o ich ojcach: nie zawsze idealnych, niekiedy nieobecnych, zawsze jednak pełnych inwencji i wymykających się schematom. Poszczególne obrazy i fantazje na temat ojców rozgrywane są zarówno w planie żywym, jak i lalkowym, a spektaklowi towarzyszą dźwięki, muzyka na żywo i piosenki skomponowane przez Ola Walickiego. Spektakl „Tata” to także zapis fantazji o ojcu idealnym i doskonała okazja do konfrontacji z mitami i stereotypami na temat ojcostwa. To szansa na poruszającą podróż do czasów, w których wierzyliśmy w hipermoc naszych ojców.

W spektaklu są wykorzystywane światła stroboskopowe lub występują nagłe zmiany w oświetleniu.

11.06 ^wt